Port Stephens – vervolg

Na een uitgebreid ontbijt bij Gilligan’s, waar ze wifi hebben maar wel heel traag, maar waar ze heerlijke Eggs Benedict hebben :-), gaan we wat baaien en strandjes bekijken. Die zijn er genoeg hier op het schiereiland!

Dit strand ligt voor de uitgestrekte zandduinen. Daar hebben we een foto van gezien en toen wilden we er heen 🙂

Maar dit uitgestrekte brede strand is ook wel heeeel mooi!

Ik denk dat die zandduinen waar we straks doorheen gaan lopen zo heten.

Jah, ik denk dat een vogel het dichtsbij komt. Of een zweefvliegtuigje 😉 In ieder geval is het een spontane uiting van je vrij voelen. En iets met de wind (niet van mij maar van het weer 🙂 De uitgestrekte stille ruimte en de sterke wind hebben hun uitwerking op de geest zeg maar… 🙂

En dan lopen we vanuit het strand de gigantische duinen in. Wauw, overal zand! Hoe cool is dit!

Het geeft van die onwerkelijke foto’s…

Deze is ook wel grappig.

En je kunt in dit hele gebied zo heerlijk op blote voeten lopen. Ze helemaal in het zand laten wegzakken 🙂

Er zijn ook mensen die komen zandboarden. Ze glijden op een plankje van een steile zandhelling af. Maar ze moeten wel weer steeds de zandberg omhoog klimmen om nog een keer er vanaf te kunnen glijden. Dat lijkt ons wel vermoeiend.

Erik staat bovenop de heuvel en kijkt van boven naar mij terwijl ik aan kom ploeteren 😉 “Zoo klein ben je!”

Pffff! Moet jij zeggen. Kijk maar eens hoe klein je zelf bent! 😉

We zouden nog wel langer kunnen spelen in deze mega zandbak maar we moeten op tijd in Nelson bay zijn want we gaan op zoek naar walvissen!

Om twee uur vertrekt de relatief kleine boot. We zullen drie uur op zee zijn. Op zoek naar walvissen. Spannend! Het is de eerste keer voor mij. Erik heeft al eens eerder walvissen gezien in Mexico. Een half uur van tevoren heb ik een pilletje ingenomen tegen zeeziekte. Voor de zekerheid. Ik ben nog nooit zeeziek geweest maar ik ben ook nog nooit in zo een kleine boot de zee op geweest. Je kunt er wel duizelig van worden. Van het pilletje. En dat voel ik wel een beetje. Alsof ik een wijntje op heb, hik… 😉 Erik hoeft geen pilletje. Hij is een echte zeeman! 😉

We varen echt een heel stuk van het land af. Ik denk wel een uur. De boot gaat tegen de stroom en af en toe gaat ie behoorlijk met zijn punt omhoog en omlaag van een golf af. Met een boel water aan boord. Sommige mensen worden een beetje ziek voorin en verhuizen naar achteren. Erik en ik staan aan de linkerzijde van de boot. Van achteren bekeken dan. Zal vast een zeemansterm voor zijn 🙂

Nergens last van gelukkig. Wij vinden het wel leuk, al die golven. Beetje spannend. De vrouw van de boot zegt dat we geluk hebben dat we de derde boot zijn. De vorige twee hebben al uitgevonden waar de walvissen zijn. Dus we weten ongeveer waar we heen moeten. Ze trekken momenteel mondjesmaat naar het zuiden. In oktober schijn je ze overal te zien hier. Maar nu is het nog zoeken. Op de tocht van vanmorgen hebben ze niets gezien.
Er zijn twee mensen voor de tweede keer mee vandaag omdat ze niets gezien hebben vanmorgen. Hopelijk nu meer geluk.

In ieder geval hebben we geluk om deze replica van de boot van Captain Cook te zien! Zijn administrator heette Stephens. En daar is Port Stephens naar vernoemd!

We komen steeds dichterbij waar de walvissen zouden kunnen zijn! De boot neemt gas terug en we moeten goed uit kijken naar een soort waterdamp pluimen. Kan aan alle kanten van de boot zijn. Als iemand een damppluim ziet moeten ze het zeggen… We staren naar het water. Spannend hè! O, het zou aan onze kant zijn en iets naar achteren. O! Jeeee we zien ineens een grote walvis uit het water komen en zich al omdraaiend weer het water in gaan! Waaaauw! Echt gaaf! Nog een keer!!!! En ja hoor, er is er nog een, iets meer voor ons, die komt ook het water uit en draait zich om het water weer in! Wat zijn ze groot! En wat een geluk dat ze aan onze kant van de boot waren! De mensen die vanmorgen niets gezien hebben en nu daarom weer mee mochten hebben weer niets gezien. Zo sneu. Ze waren aan de andere kant van de boot. En het moment is zo voorbij. Als je niet direct de goede kant uitkijkt, mis je het moment. En het duurt steeds tien minuten tot een kwartier voordat de walvis weer boven komt. En dan is het weer een gok waar dat zal zijn. Jeetje, best lastig dus om ze goed en uitgebreid te kunnen zien! Een foto maken zit er dus al helemaal niet bij. Jammer. Maar wel heeeel gaaf om er twee gezien te hebben! En ook nog dat ze zo uit het water draaiden! Schijnt ook niet altijd het geval te zijn.

Erik en de oudere man van de boot. Die vertelt enthousiast van alles. Niet alles is goed te verstaan 🙂 Hij geeft ook nog tips over wat we kunnen doen. Naar de Gan Gan lookout. O ja, daar zijn we geweest! Naar de top van het bergje hier in Shoalbay. O ja, dat was mooi! Haha, we hebben de juiste dingen gedaan blijkbaar. Dat vindt hij ook, das mooi. Want morgen rijden we verder noord naar Port Macqairie.

Zonsondergang vanuit het water.

Het was een leuke dag! Lekker ontbeten, over indrukwekkende zandduinen gelopen en twee walvissen gezien!